(ภาษาอังกฤษ) Public Art Policy by Taiwanese Government Case Study of Public Art from “One Percent Art Funding” in Taipei City of the Years 1998 to 2011

Abstract

"Public art is the fastest developing and most changeable visual form in Taiwan today.” To make sure that this genre of art does not lack funding or sponsorship, the Taiwanese Government has initiated “One Percent Art Funding” Policy under the "Cultural and Art Reward Act" issued in 1992. This effectively requires all the government funded construction projects to have a public art piece installed onsite. Each public art sourcing and installation scheme will be given at least 1% percent off the total budget allocated to the construction project.

The research aims to study thoroughly the evolution of the policy in question (from the year 1992 until 2011); and, more importantly, how such public art installation projects are managed and carried out. It also reflects the outcomes and repercussions from having this policy implemented. Through document analysis and interviews with involved parties, the researcher can conclude the study outcomes as follows:

One Percent Art Funding by Taiwanese has led to a significant rise in the number of public art pieces in the urban space throughout Taiwan Island, especially in the big cities, such as Taipei City. The forms and definition of “public art” as contemporary art terms are affected by this government policy itself. Public art is related not only to the world of contemporary art, it is also very much affected by political and cultural characteristics of the nation. The policy, too, has shaped up a set of unique traits of its public art in Taiwan, which can be described as follows: 1) Public art projects under this policy are dictated by its somewhat strict governmental regulations. 2) Unlike in some western countries, artists do not enjoy a total freedom of political criticism; nevertheless, the more frequently used art work selection methods are still flexible enough, by encouraging participation from different groups of artists, both professional and amateur. It is also open to both Taiwanese artists and those of other nationalities. This shows some degree of open-mindedness and artistic freedom. And 3) The trend in recent public art works, both in form and process, is leaning towards Localism Art, which encourages local participation.

All in all, “One Percent Art Funding” Policy by Taiwanese government can be considered a great success in addressing its objectives. It has brought a positive change to the overall artistic ecology of Taiwanese contemporary art; by means of more opportunities for artists to do their work and by creating more art-related jobs. This helps set up a higher standard in art and art management practices. With more public art works and by encouraging art education and public participation in each project, the One Percent Public Art Policy also helps Taiwan enhance its national aesthetics and beautify its public space.

"ศิลปะสาธารณะเป็นประเภทงานทัศนศิลป์ที่มีการพัฒนาอย่างรวดเร็วที่สุดในไต้หวัน" ปรากฏการณ์ดังกล่าวสำคัญต่อวงการศิลปะร่วมสมัยในไต้หวันและถือเป็นประเด็นที่ไม่เพียงมีคุณค่าแค่การศึกษาในแง่ศิลปะร่วมสมัยเท่านั้น หากแต่ยังเกี่ยวข้องกับศาสตร์ด้านการจัดการทางด้านศิลปะและนโยบายสนับสนุนศิลปะของภาครัฐอีกด้วย โดยรัฐบาลไต้หวันได้ออกกนโยบายศิลปสาธารณะผ่านร่างกฎหมาย "Cutural and Art Reward Act" ในปีคริสต์ศักราช 1992 เพื่อการันตีการอุดหนุนศิลปสาธารณะให้เติบโตอย่างต่อเนื่อง การจัดการและพัฒนาการของนโยบายการดังกล่าวมีความน่าสนใจในด้านทฤษฏีศิลป์ โดยเฉพาะในสาขาวิชาการจัดการศิลปะและนโยบายศิลปะ วิธีการเก็บข้อมูลเชิงเอกสารและการสัมภาษณ์ผู้ที่เกี่ยวข้องกับการจัดการในนโยบายฯเป็นเครื่องมือหลักในการศึกษา นอกจากนี้ยังได้ลงพื้นที่จริงเพื่อการเยี่ยมชมงานศิลปสาธารณะในนครไทเป ผลจากการศึกษา พบว่านโยบายศิลปสาธารณะโดยรัฐบาลไต้หวันได้ทำให้มีการเพิ่มจำนวนของศิลปสาธารณะไปทั่วทั้งเกาะไต้หวัน โดยเฉพาะในเมืองใหญ่ อย่างนครไทเป และรูปแบบและนิยามของศิลปสาธารณะในนโยบายดังกล่าวยังมีความเชื่อมโยงกับศิลปะร่วมสมัยในไต้หวัน ที่มีลักษณะเด่นดังนี้ 1) มีความยึดโยงกับระเบียบการจัดการศิลปะของรัฐ โดยมีขั้นตอนการดำเนินงานการจัดหาหรือจัดสร้างงานศิลปสาธารณะที่ชัดเจน 2) แม้ว่าศิลปินยังไม่มีอิสรภาพในการวิจารณ์ทางการเมืองในงานศิลปสาธารณะได้เทียบเท่าอย่างในประเทศตะวันตกซึ่งสะท้อนลักษณะเฉพาะของวัฒนธรรมการเมืองที่แตกต่าง แต่ก็เปิดกว้างพอให้ศิลปินโดยไม่จำกัดเชื้อชาติ ทั้งมืออาชีพและศิลปินมือสมัครเล่นเข้าร่วมได้ และมีวิธีการคัดเลือกงานศิลปะ 4 วิธีหลัก โดยรูปแบบคัดเลือกงานศิลปสาธารณะที่ได้รับความนิยม คือ วิธีการที่เปิดให้ศิลปินหลายคนหรือหลายกลุ่มเข้าร่วมการประกวดคัดเลือก สะท้อนว่ามีการมุ่งเน้นการมีส่วนร่วมของสาธารณะ และ 3) แนวโน้มศิลปสาธารณะมุ่งสู่แนวคิดแบบชุมชนนิยม ทั้งในรูปแบบของงานศิลปะและกิจกรรมทางศิลปะต่างๆที่สนับสนุนการศึกษาและการมีส่วนร่วมของกลุ่มคนทั่วไป​ และสุดท้าย พบว่านโยบายดังกล่าวยังสร้างการเปลี่ยนแปลงอย่างเป็นรูปธรรมในเชิงบวกต่อภูมิสภาวะของวงการศิลปะร่วมสมัยในไต้หวันโดยกว้าง โดยถือว่าได้บรรลุจุดมุ่งหมายในการยกระดับมาตรฐานทางอาชีพด้านศิลปะ ผ่านการสนับสนุนศิลปินและกลุ่มอาชีพเกี่ยวกับศิลปะ ตลอดจนนักวิชาการและผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะและการจัดการศิลปะในระดับหนึ่ง นอกจากนี้ยังได้เพิ่มพูนสุนทรียภาพแก่พื้นที่สาธารณะด้วยชิ้นงานศิลปสาธารณะที่เกิดจากนโยบายศิลปสาธารณะดังกล่าว